Dit is de meest voorkomende vorm van gehoorverlies bij volwassenen en is goed voor 90% van alle gevallen. Het woord sensorineuraal verwijst naar het sensorisch gebrek in het binnenoor (slakkenhuis) en het neuronale gebrek in de gehoorzenuw. Een oude definitie van dit type gehoorverlies is zenuwdoofheid, maar dit is niet helemaal juist omdat hierbij geen rekening wordt gehouden met stoornissen van de haarcellen in het binnenoor.
Er zijn twee types sensorineuraal gehoorverlies:
Men mag niet vergeten dat sensorineuraal gehoorverlies plotseling kan optreden. Plotseling sensorineuraal gehoorverlies is een ernstige vermindering van het gehoorvermogen van onbekende oorsprong, die in minder dan 72 uur optreedt en in de meeste gevallen slechts één oor treft.
De oorzaak is onbekend, evenals de precieze incidentie, maar het lijkt het vaakste voor te komen bij mensen tussen de 43 en 53 jaar. Als u dit ervaart, wordt u dringend aangeraden onmiddellijk medische hulp in te roepen om het venster voor mogelijkheid tot ingrijpen (maximaal 3 dagen) niet te minimaliseren.
De meest voorkomende gevolgen van sensorineuraal gehoorverlies zijn een vermindering van de helderheid en intensiteit waarmee geluiden worden waargenomen. De meest voorkomende symptomen kunnen zowel lichamelijk als gedragsmatig zijn en kunnen bestaan uit:
Het is tijd om eindelijk uw gehoorverlies te behandelen. Meld u vandaag nog aan voor een gratis afspraak met een StAr geregistreerde audicien om te bepalen of u gehoorverlies heeft. Het is het begin van uw reis naar een beter gehoor.
Voordelen van EarPros:
De oorzaken van sensorineuraal gehoorverlies zijn talrijk en kunnen betrekking hebben op verschillende elementen. De voornaamste zijn:
Ouderdom is daar zeker één van, vandaar de term "presbyacusis" (ouderdomsslechthorendheid) voor leeftijdsgerelateerd gehoorverlies. Gehoorverlies ontwikkelt zich over het algemeen langzaam maar gestaag vanaf de leeftijd van 60 jaar en treft over het algemeen beide oren. Mensen die gedurende lange tijd vaak aan harde geluiden zijn blootgesteld, aan diabetes lijden of rokers zijn, kunnen meer vatbaar zijn voor deze aandoening.
Wanneer ouderdomsslechthorendheid van sensorineurale oorsprong is, heeft het gehoorverlies betrekking op hoogfrequente geluiden en woorden, en de aanwezigheid van achtergrondlawaai verergert de situatie. Indien niet naar behoren behandeld, kan gehoorverlies bij oudere volwassenen leiden tot progressieve sociale terugtrekking, depressie, isolement, stress, een verhoogd risico op verwondingen door vallen, cognitieve achteruitgang en dementie.
De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) schat dat tegen 2025 wereldwijd 1,2 miljard mensen van 60 jaar en ouder aan ouderdomsslechthorendheid zullen lijden en dat meer dan 500 miljoen mensen ernstige gehoorproblemen zullen hebben.
Gehoorverlies door lawaai (Noise-Induced Hearing Loss - NIHL), oftewel blootstelling aan hard geluid, is de meest voor de hand liggende oorzaak van sensorineuraal gehoorverlies. Het gaat geleidelijk, treft beide oren en gaat meestal gepaard met oorsuizen (tinnitus). Blootstelling aan lawaai kan beroepsmatig of recreatief zijn, maar kan ook per ongeluk gebeuren. Kanonschoten, explosies, vuurwerk, machines en luide muziekinstrumenten kunnen onomkeerbaar gehoorverlies veroorzaken dat gepaard gaat met tinnitus met hoge tonen. Hoewel door lawaai veroorzaakt gehoorverlies nauw samenhangt met blootstelling aan lawaai op het werk, kan het ook worden veroorzaakt door alledaagse zaken zoals: draagbare muziekapparaten, lawaaierig speelgoed, haardrogers, keukenmixers en sportevenementen.
Uit een rapport van 2017 bleek dat bijna één op de vier volwassenen in de leeftijd van 20-69 jaar in de Verenigde Staten tekenen vertoonde van door lawaai veroorzaakt gehoorverlies nadat zij een gehoortest voor één of beide oren ondergingen. Hetzelfde rapport suggereerde dat 10 tot 40 miljoen volwassenen onder de 70 jaar in de Verenigde Staten aan door lawaai veroorzaakt gehoorverlies zouden kunnen lijden, gebaseerd op resultaten van gehoortesten.
Sensorineuraal gehoorverlies dat met de ziekte van Ménière gepaard gaat, treedt plotseling op en treft slechts één oor. Het gaat vaak gepaard met oorsuizen, een gevoel van verstopping of "vol gevoel in het oor" en duizeligheid. Wanneer het binnenoor zich vult met overmatig vocht, kan dit de delicate haarcellen van het binnenoor beschadigen, wat leidt tot permanent gehoorverlies.
Mensen die ernstig hoofdletsel hebben opgelopen, kunnen last hebben van gehoorverlies en ernstige en invaliderende tinnitus. Als het oor rechtstreeks wordt beschadigd, kan dit leiden tot gehoorstoornissen en duizeligheid. Gehoorverlies gaat meestal gepaard met ernstige verwondingen aan het hoofd, bijvoorbeeld door slagen of stompe voorwerpen. Breuken van het slaapbeen die het benig labyrint (slakkenhuis of vestibule) aantasten, kunnen sensorineuraal gehoorverlies veroorzaken. Wanneer iemand lijdt aan posttraumatische duizeligheid of gehoorverlies, zijn er meestal tekenen van hoofdletsel, zoals een schedelbreuk, kneuzingen, zwellingen en schaafwonden.
Akoestisch neuroom - ook vestibulair schwannoom genoemd - is een goedaardige tumor die bij 90% van de mensen geleidelijk eenzijdig gehoorverlies veroorzaakt en gewoonlijk de waarneming van geluiden in de hoge frequenties vermindert. Hoewel gehoorverlies progressief is, treedt het bij veel mensen (ongeveer 12% van de gevallen) plotseling op. Andere symptomen zijn duizeligheid, oorsuizen en aantasting van de gezichtszenuw.
Verschillende studies hebben aangetoond dat veel gehoorstoornissen verband houden met meer dan 200 verschillende geneesmiddelen. Ototoxische geneesmiddelen veroorzaken schade aan de zintuigcellen in het binnenoor. De meest voorkomende ototoxische geneesmiddelen zijn zeer hoge doses aspirine, niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's) zoals ibuprofen en naproxen, antibiotica, sommige chemotherapiegeneesmiddelen en lisdiuretica. Oorsuizen is vaak het eerste symptoom, gevolgd door gehoorverlies en duizeligheid. In sommige gevallen verdwijnen de symptomen nadat de behandeling is gestopt. In sommige gevallen kan echter blijvend gehoorverlies optreden.
Net als bij veel andere aandoeningen en ziekten, kunnen genen en erfelijkheid een grote rol spelen bij gehoorverlies. Naarmate men ouder wordt, kunnen de genen voor het gehoor muteren of vatbaarder worden voor beschadiging en aantasting van de oren. Genetisch sensorineuraal gehoorverlies blijkt tweemaal zo vaak voor te komen in ontwikkelde landen als in ontwikkelingslanden. Hoewel dit type gehoorverlies zeer vaak bij kinderen wordt vastgesteld, kan genetische aanleg het risico op gehoorverlies vergroten, vooral wanneer dit gepaard gaat met ototoxische geneesmiddelen en lawaai bij ouderen.
Als u merkt dat uw gehoor achteruitgaat, moet u onmiddellijk een specialist raadplegen om de beste manier te vinden om het probleem op te lossen. De arts zal een grondig onderzoek van het oor uitvoeren, de anamnese van de patiënt noteren, enkele vragen stellen over specifieke symptomen en informeren naar gehoorproblemen bij andere familieleden. Hier volgen enkele vragen die de arts tijdens een onderzoek kan stellen:
Tijdens het onderzoek kan de arts een apparaat, een otoscoop genoemd, gebruiken om de gehoorgang te onderzoeken op oorsmeerprop, vreemde voorwerpen of huidveranderingen. De specialist kan de patiënt vervolgens aanraden een audiometrist te bezoeken, die een audiogram zal uitvoeren om het type, de mate en de kenmerken van het gehoorverlies vast te stellen: deze test geeft aan op welk intensiteitsniveau geluiden die op verschillende frequenties worden uitgezonden, worden waargenomen.
In sommige gevallen kan de arts zelfs een CT-scan (computertomografie) of MRI-scan (magnetische resonantiebeeldvorming) van het hoofd en een ABR-test (auditief opgewekt potentieel van de hersenstam) van het gehoor voorschrijven.
De behandeling van sensorineuraal gehoorverlies wordt bepaald op basis van de hoofdoorzaak van het gehoorverlies en met name de graad van het door de audicien vastgestelde gehoorverlies. Bijgevolg kunnen de volgende stappen worden ondernomen om dit probleem op te lossen:
Hoewel het niet altijd mogelijk is, heeft de American Speech-Language-Hearing Association een aantal maatregelen voorgesteld die kunnen helpen het gehoor te behouden en, vooral, gehoorverlies te voorkomen. Het advies is:
Wanneer de haarcellen van het binnenoor blijvend beschadigd zijn, worden geluiden minder intens waargenomen en kan vooral spraak vervormd overkomen. Ouderen verliezen gemakkelijker het vermogen om hoogfrequente klanken te onderscheiden en om medeklinkers zoals de 's' en de 'f' te onderscheiden. Het resultaat is onduidelijke en zelfs onverstaanbare gesprekken.
Beschadiging van de haarcellen van het binnenoor en de zenuwen die ermee verbonden zijn, kan het moeilijker maken om verschillende geluidsfrequenties te onderscheiden.
Arthur Boothroyd, een onderzoeker op het gebied van gehoor en taal, gaf een analogie van deze sensatie in een interview met NPR, een Amerikaans radiostation: “Geluidsfrequenties zijn als de kleuren van het zichtbare spectrum: stel u zich voor dat rood overgaat in geel, geel overgaat in groen, enzovoort. Dit is wat wij denken dat er gebeurt in het slakkenhuis”
